Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένα μικρό βασίλειο. Εκείνη την εποχή είχαν μία συνήθεια σε κάθε πριγκιπάτο να αλλάζουν τον πρίγκιπα, το βοηθό του βασιλιά κάθε τέσσερα χρόνια, αν ήθελαν. Πλησίαζε, λοιπόν, η εποχή της αλλαγής. Μαζεύτηκε η βασιλική οικογένεια για να δει σε ποιον θα δώσει το χρίσμα. Όμως, τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας δεν συμφωνούσαν κι έτσι κατέληξαν να χωρίσουν τους υπηκόους διά τέσσερα, ώστε να έχει το καθένα τους δικούς του. Για να ξεχωρίζουν τους υποτελείς τους αποφάσισαν να έχουν στο μπράτσο τους δεμένο ένα μαντήλι, με διαφορετικό χρώμα, ανάλογα με το ποιος ήταν ο πρίγκιπάς τους. Υπήρχαν, λοιπόν, οι υπήκοοι με τα κίτρινα, τα καφέ, τα πορτοκαλί και τα ροζ μαντήλια. Έφτιαξαν και οι πρίγκιπες ανάλογες στολές, σημαίες κ.λπ. Οι υποτελείς του κάθε πρίγκιπα έπρεπε να στηρίζουν και να προσφέρουν μόνο σ' αυτόν τον οποίον ανήκαν.
Πέρασε, έτσι, ο καιρός, οι πρίγκιπες όμως, δυστυχώς, κοίταζαν μόνο την καλοπέραση τους και λίγους αυλοκόλακες. Ξοδεύουν για ιδιοτελείς σκοπούς το πλούτο του πριγκιπάτου, που προερχόταν από τους διαρκώς αυξανόμενους φόρους του λαού. Αναπόφευκτα, το χρυσάφι τελείωσε, και τότε ζήτησαν ενίσχυση από το Βασιλιά, που επίσης δεν είχε και δανείστηκε από ξένο βασίλειο με πολύ δυσβάστακτους όρους.
Τα χρόνια περνούσαν και τα προβλήματα του κόσμου μεγάλωναν. Άρχισαν να πεινάνε, γιατί δεν μπορούσαν να συντηρήσουν όσα κτήματά ή κοπάδια τους είχαν μείνει. Δυστύχησαν οι άνθρωποι και ρήμαξε και το πριγκιπάτο μαζί τους. Οι δρόμοι ήταν βρώμικοι, το νερό λασπωμένο, τα δέντρα λίγα και κουτσουρεμένα τα σπίτια ετοιμόρροπα, τα παιδιά και οι γυναίκες στους δρόμους να απλώνουν το χέρι στον περαστικό. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, ζητά το ξένο βασίλειο από τον βασιλιά να του επιστρέψει τα δανεικά. Ο βασιλιάς όμως, δεν τα είχε, διότι κι εκείνος έκανε σπάταλη ζωή όπως τα παιδιά του. Για να βρει το χρυσάφι που του έλειπε αύξησε κι άλλο τους φόρους των υποτελών.
Μέσα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς κάποιοι αποφάσισαν ότι δε θέλουν να ανήκουν σε κάποιο πριγκιπάτο, ότι δεν τους αρέσει το χρωματιστό μαντήλι στο μπράτσο τους. Αποφάσισαν να παλέψουν για τα προβλήματα του πριγκιπάτου και αναρωτήθηκαν μήπως είναι καιρός να μην δέχονται κανένα πριγκιπόπουλο με το χρίσμα του βασιλιά και να πάρουν στα χέρια τους την τύχη τη δική τους και του τόπου τους .
Βεβαίως αυτά συνέβαιναν μόνο μια φορά και έναν καιρό. Αν όμως στην θέση του πριγκιπάτου βάλουμε τον Δήμο Χαλκιδέων και στη θέση του βασιλιά την εκάστοτε κυβέρνηση μήπως αυτό μας θυμίζει κάτι.
Στο σήμερα όμως, εδώ και τώρα, ποιοι είμαστε ;
Είμαστε άνθρωποι, που μπουχτίσαμε σε μια δημοκρατική χώρα να μην έχουμε ουσιαστικά επιλογή στις δημοτικές εκλογές, παρά μόνο τους ανθρώπους που επιλέγει και μας πλασάρει το κάθε κόμμα για αντιπροσώπους του. Δεν είμαστε επαγγελματίες πολιτικοί, ούτε φωστήρες. Είμαστε ενεργοί πολίτες, που το προηγούμενο διάστημα προσπαθήσαμε να αντιμετωπίσουμε πολλά και σημαντικά προβλήματα, τα οποία ταλανίζουν την καθημερινότητά μας χρόνια τώρα, υποβιβάζοντας έτσι την ποιότητα ζωής, όχι μόνο τη δικιά μας, αλλά και των παιδιών μας. Παλέψαμε για:
Την αντιμετώπιση της μόλυνσης της Παραλίμνης από τα φυτοφάρμακα, από την οποία τροφοδοτείται με νερό μεγάλο μέρος της Χαλκίδας.το εξασθενές χρώμιο και τα βαρέα μέταλλα, που μολύνουν τον υδροφόρο ορίζοντα της περιοχής μας.
Την αντιμετώπιση της μόλυνσης της θάλασσας από τη σκουριά της Λάρκο και από τα απορρίμματα των πτηνοτροφικών μονάδων στον Πισώνα.
Την ανάδειξη και την προστασία του χώρου της αρχαίας Αυλίδας.
Την ύπαρξη ελεύθερων κοινόχρηστων χώρων και χώρων πρασίνου στην πόλη μας.
Την ενημέρωση του κόσμου για την ανακύκλωση, ένα μείζον θέμα, τη σημαντικότητα του οποίου δημοτικό συμβούλιο αναγνώριζε, αλλά πρακτικά δεν έκανε τίποτα.
Στον αγώνα μας αυτό συναντηθήκαμε με άτομα που δε γνωρίζαμε, με τα οποία όμως μας ένωναν οι ίδιες ανησυχίες για τα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα της περιοχής μας. Η συνάντηση αυτή και η κοινή πορεία δεν ήταν εύκολη. Έπρεπε να ξεπεραστούν προβλήματα, όπως η διαφορετική πολιτική καταγωγή, η καχυποψία για κομματικά ¨καπελώματα¨, οι διαφορετικές αντιλήψεις και απόψεις. Εκεί συναντήσαμε και τις λέξεις συναίνεση και σύνθεση, με σκοπό να φτάσουμε στη δημιουργική πολυφωνία. Οι λέξεις αυτές είναι, δυστυχώς, ανύπαρκτες στην πολιτική σκηνή και στα δημοτικά πράγματα του τόπου μας. Η «Πολιτεία Ευρίπου» πιστεύει, επιδιώκει και προσδοκά -ανεξάρτητα με την πολιτική τοποθέτηση του καθενός- ότι με συναίνεση και σύνθεση μπορούμε να πορευτούμε και να παλέψουμε μαζί για τη λύση των μικρών και μεγάλων προβλημάτων του Δήμου μας. Είναι πολύ περισσότερα αυτά που μας ενώνουν απ' αυτά που μας χωρίζουν. Όλοι πίνουμε το ίδιο νερό, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, κολυμπάμε στις ίδιες παραλίες, δυσφορούμε από την έλλειψη ελεύθερων κοινόχρηστων χώρων, ασφυκτιούμε από την απουσία πρασίνου κ.τ.λ.
Σήμερα καλούμαστε να κάνουμε αυτά που έπρεπε να είχαμε κάνει εχθές. Δεν μας περισσεύει χρόνος για να το δωρίσουμε στους ¨παλιούς-καινούριους σωτήρες¨ του Δήμου μας. Ας μην επιβεβαιώσουμε για ακόμη μια φορά τη ρήση γνωστού Έλληνα πολιτικού, που έλεγε «Άσε τον κόσμο να φωνάζει, το Σάββατο με βρίζει, την Κυριακή με ψηφίζει και τη Δευτέρα με ξαναβρίζει.» Οι πολίτες πρέπει και μπορούμε να έχουμε άποψη και φωνή για το τι συμβαίνει γύρω μας, πέρα και έξω από τα κόμματα. Σήμερα, πιστεύω, ότι όλοι οι πολίτες του Δήμου μας έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν όχι μόνο το θυμό τους, την οργή τους την αγανάκτησή τους και την αντίθεσή τους για όλα αυτά που συμβαίνουν, αλλά και την πρότασή τους για το μέλλον, με τη συμμετοχή τους και την ψήφο τους στην ¨Πολιτεία Ευρίπου¨
Απόστολος Στεργίου
Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Χαλκίδας με την ΄΄Πολιτεία Ευρίπου΄΄
και υποψήφιο Δήμαρχο τον Γιώργο Φραντζή
